I wish I was a nihilist. I also wish I had invested in a pair of noise cancelling headphones because frankly, I’m more often distracted from chatter in the office then from existential dread. But not today.

So here’s the thing: The world has a lot of issues. For example, the world’s population is at risk from the catastrophic consequences of global warming within the next decades (“Climate-related risks to health, livelihoods, food security, water supply, human security, and economic growth are projected to increase with global warming of 1.5°C and increase further with 2°C”[1]).  We know the cause of the problem (an increase in greenhouse gas emissions caused by human activity), and we have the tools to solve it (green energy tech, nutritional plant-based food). Yet, we are not implementing these solutions quickly enough, and on a large enough scale, to avoid disaster.

On a personal level, it makes me 1) fear the future and 2) hate people. Putting aside for a second the discussion on whether my information is correct and my logic is sound, but I’m pretty confident that *things* are going to be *really bad*. That doesn’t put me in a good mood to start with.
It also leads to the second point: Why are so many people around me still pretending that preferring public transport over cars, thinking seriously about not taking trips by plane, and not eating meat are for altruistic hippies who want bonus points on their karma cards? You’re metaphorically maintaining a heroin addiction except you are affecting everyone else’s body just as much as your own, it’s legal and socially acceptable, and you actually have control of changing your behaviour.
I know we are all just faulty computers made of meat.  I also know that a lot of what we do is determined by our environment and that it would be nice if the government took responsibility for this. But I’m not friends with the government so it doesn’t hurt as much in the feels.

Oh sure there are plenty of people who are working on solving this (and other) problems. There’s also good stuff in the world like the advancement of humanity since the middle ages and peanut butter. But that doesn’t negate this issue, nor stop me from caring about it and thus making me feel a little bit down today.

Referencing is not about referencing, referencing is about signalling:
[1] From the UN report http://report.ipcc.ch/sr15/pdf/sr15_spm_final.pdf

Hallo allemaal!

Er mag wederom “hoezee!” klinken want er is weer geld binnen! Er zijn nog twee kaartjes voor het sponsordiner – tjonge, dat is volgende week al – verkocht, maar Monique Duin heeft hiervan een extra gulle donatie gemaakt van €100. Ontzettend bedankt Monique! Mocht je nog graag je lievelingsdier als dier van de week zien, dan hoor ik het wel.

Maar dat is nog niet alles, neen! Woensdag was ik naar de kapper (even tussendoor voor de mensen die mij langer dan vandaag kennen: Dit is echt waar, ik meen het. Ik heb echt, echt, echt mijn haar laten knippen. Niet kort natuurlijk, kom op zeg.) en bij de kapper woensdag, terwijl ik daar op mams zat te wachten, was daar ook Henk. Om aan het cliché te voldoen werd er natuurlijk volop gekletst, en zo kwamen ook de Tall Ship Races en mijn sponsoractie ter sprake. Henk bleek zelf ook gevaren te hebben, op tankers dan met schoenensmeltende chemicaliën, en hij besloot zomaar me voor €20 te sponsoren! Dus bij deze nogmaals super bedankt Henk!

Alles bij elkaar kan ik dus zometeen de sponsormeter met €155 verhogen, daarmee zit ik nu op afgerond 28% van het doel. Over 28 gesproken, dat is een zogenaamd perfect number! Oftewel, het is een som van al zijn delers die niet zichzelf zijn. Oftewel, de delers van 28 zijn 1, 2, 4, 7, 14 en 28, en 1 + 2 + 4 + 7 + 14 = 28. Hoera! Mijn favoriete internetwiskundige James Grime heeft hier een leuk – tenminste, relatief leuk binnen de wiskunde – filmpje over gemaakt.

Voor de mensen die de fun op zich niet genoeg vinden en zich misschien afvragen wat we aan dit soort kennis hebben: vrij weinig. Sterker nog, naar mijn weten is er geen enkele nuttige toepassing van perfect numbers. Stel deze vraag trouwens liever niet aan natuur- of wiskundigen, dat vinden we niet leuk. Zoals Richard Feynman al zei:

“Physics is like sex: sure, it may give some practical results, but that’s not why we do it.”

N.B. Internet vertelt mij dat Richard Feynman dit helemaal niet gezegd. Nou internet, bedankt.

Vandaag ten eerste: Hartelijk dank aan Olivier de Bruijn voor het ophogen van de tussenstand met €15! Die is nu €120. Omdat het zijn lievelingsdier is, verklaar ik hierbij de secretarisvogel (Sagittarius serpentarius) tot het dier van de week!

FYI, dit dier – dat overduidelijk meteen aangenomen zou worden bij het Ministry of Silly Walks – heet secretarisvogel omdat de uitstekende veren langs zijn hoofd ooit iemand hebben doen denken aan een pen of potlood achter het oor van een secretaris. Voor het geval iemand het zich afvroeg.

Daarmee kom ik gelijk op het tweede punt: Vanaf nu staat dit blog open voor vragen van lezers. Stel je vraag in de reacties, en ik ga mijn best doen hem te beantwoorden. Niet dat ik nou zoveel weet over alles, maar ik weet wel af en toe iets over het één en ander, en er is natuurlijk Google. Vragen over natuur- en wiskunde zijn natuurlijk zeer welkom, maar wederom- en dit geldt vooral voor studiegenoten – beperkte kennis staat tot mijn beschikking. Ik beloof dat ik in ieder geval een poging zal doen tot een antwoord, en beter geen gitaar dan helemaal geen gitaar! Dus stel je vragen, kom maar op.

Heugelijk nieuws allen!

Er is €105 binnen omdat de eerste kaartjes zijn verkocht voor het sponsordiner! Driewerf hoezee! Als het goed is, worden dat er binnenkort wat meer; er zijn nog een paar toezeggingen, maar ik ben nog op zoek naar andere gasten onder kennissen (lees: mensen die mijn moeder kent. Voor vrienden van mij leeftijd komt er waarschijnlijk nog een wat betaalbaarder diner met wat minder zalm en wat meer hutspot of iets dergelijks.)

Nu de tentamenweek voorbij is – ging nog best aardig trouwens – heb ik lekker “vakantieweekend” gehad. Als student heb je immers geen herfstvakantie, dus zeg ik tegen mezelf in het weekend na de tentamens: “het is nu vakantie”. En dat werkt, want een Janna die denkt dat het vakantie is kan zich verweren tegen gedachten als “ik was eigenlijk van plan nog een opdracht voor programmeren af te maken” en “boodschappen” en dat soort dingen.

Zaterdagavond ben ik daarom met een goede vriend van mij naar de film geweest. About Time, super leuke film. Maar het blijft als natuurkundige altijd lastig om rustig in je stoel te blijven zitten als iemand in de film opeens begint over “time travel”. Niet de toekomst in (wat juist een soort van wel kan, ooit gehoord van de tweeling paradox?), maar naar het verleden. Het probleem is hier geen technologische beperking (Star Wars, niet zo veel problemen mee, behalve wat psychologische dingen), maar dat het echt onmogelijk is. (Toch ben ik op een of andere manier bang dat mensen (o.i.d.) dit in de verre toekomst teruglezen en me vierkant uitlachen.)

In de films is het altijd spannend hoe de paradoxale gevolgen van tijdreizen aangepakt worden. Bijvoorbeeld zaken als de grootmoederparadox; je gaat terug in de tijd en vermoordt je eigen grootmoeder, je zult dus nooit geboren worden en nooit je grootmoeder vermoorden etc. etc. In Back to the Future lossen ze dit op door meerdere tijdlijnen te maken. In Doctor Who komen er vleermuisachtige wezens die alle betrokkenen proberen te vermoorden wanneer iemand een paradox veroorzaakt. Verder is tijd daar sowieso meer een “big ball of wibbly wobbly timey wimey stuff” in plaats van een rechte lijn van oorzaak naar gevolg. Twee concepten die inderdaad niet meer goed werken als tijdreizen erbij komt kijken. Deze film volgt – volgens mij – ongeveer het welbekende idee dat je zult merken dat de toekomst al is/was zoals hij door het tijdreizen gemaakt is/gemaakt zou zijn geworden. Belangrijk is om er niet te veel over na te denken, want dan mis je de halve film.

Overigens zou tijdreizen wel heel handig zijn om makkelijk controleerbare, maar moeilijk oplosbare problemen op te lossen (voor de nerds: NP problems), zoals het factoriseren van grote getallen en het vinden van gasten voor mijn sponsordiner. Ik zou in de toekomst bij het diner de gasten op kunnen schrijven en mezelf in het verleden de lijst geven, zodat ik precies die mensen uit kan nodigen. Maar helaas, ik heb geen Tardis of Time Turner, noch ben ik bevriend met professor Barabas.

Met de lanceren van deze website ben ik dan echt begonnen. Ondertussen ben ik al twee keer om zes uur ‘s ochtends opgestaan om naar Harlingen af te reizen, waar in de Maritieme Academie de selectiedag en de trainingsdag voor alle trainees plaatsvonden. En dan te bedenken dat het allemaal begon omdat mams me een folder gaf met de tekst “WOULD YOU LIKE TO SAIL TO NORWAY AND DENMARK IN THE SUMMER OF 2014? BE A HERO AND EXPLORE AN OCEAN OF EXPERIENCE”. In caps natuurlijk want zo trek je mensen hun aandacht. Nou, dat leek me wel vet, dus heb ik me aangemeld.

Wat ze niet op de folder hadden gezet is dat je voor de reis €999 bij elkaar moet sprokkelen door sponsoren te vinden. Vandaar dat ik nu niet alleen hard aan het studeren ben omdat het volgende week tentamenweek is (en atoomfysica is moeilijk), maar ook nog even de laatste puntjes op de i van dit blog zet. Want een blog, dat is hip, dat doe je als je een actie onderneemt. Ik zal binnenkort ook nog een facebookpagina in elkaar flansen, zodat je alles kan vind-ik-leuken en dat soort dingen, maar voor nu kun je gerust reacties achterlaten op de site!

Ondertussen is er nog €0 binnen, maar binnenkort komt er een heus benefietdiner voor kennissen die hopelijk een beetje geld voor me over hebben. Nog tips voor lekker eten? Misschien komt er ook nog een studentenversie voor een kleiner prijsje.

Weetje van de week: een zeilboot kan schuin tegen de wind in varen (tot ongeveer een hoek van 45 graden) dankzij het Coandă-effect. Dat is hetzelfde effect wat ervoor zorgt dat het water in een bochtje gaat lopen als je een lepel onder de kraan houdt. Hetzelfde gebeurt met de wind die langs de zeilen wordt gebogen, zodat hij van achter het schip wegblaast. Met Newton’s tweede wet: een kracht veroorzaakt een tegenovergestelde, even grote kracht (beter bekend als “actie is min reactie”) zorgt dit voor een kracht vooruit op het schip.

I have some stuff to write, so this is where I’m gonna put it.

Also, quite a while ago I kept a log when I was on board of a tall ship and some of that got posted here, so that’s what all the earlier posts are about.