Time Travel

Heugelijk nieuws allen!

Er is €105 binnen omdat de eerste kaartjes zijn verkocht voor het sponsordiner! Driewerf hoezee! Als het goed is, worden dat er binnenkort wat meer; er zijn nog een paar toezeggingen, maar ik ben nog op zoek naar andere gasten onder kennissen (lees: mensen die mijn moeder kent. Voor vrienden van mij leeftijd komt er waarschijnlijk nog een wat betaalbaarder diner met wat minder zalm en wat meer hutspot of iets dergelijks.)

Nu de tentamenweek voorbij is – ging nog best aardig trouwens – heb ik lekker “vakantieweekend” gehad. Als student heb je immers geen herfstvakantie, dus zeg ik tegen mezelf in het weekend na de tentamens: “het is nu vakantie”. En dat werkt, want een Janna die denkt dat het vakantie is kan zich verweren tegen gedachten als “ik was eigenlijk van plan nog een opdracht voor programmeren af te maken” en “boodschappen” en dat soort dingen.

Zaterdagavond ben ik daarom met een goede vriend van mij naar de film geweest. About Time, super leuke film. Maar het blijft als natuurkundige altijd lastig om rustig in je stoel te blijven zitten als iemand in de film opeens begint over “time travel”. Niet de toekomst in (wat juist een soort van wel kan, ooit gehoord van de tweeling paradox?), maar naar het verleden. Het probleem is hier geen technologische beperking (Star Wars, niet zo veel problemen mee, behalve wat psychologische dingen), maar dat het echt onmogelijk is. (Toch ben ik op een of andere manier bang dat mensen (o.i.d.) dit in de verre toekomst teruglezen en me vierkant uitlachen.)

In de films is het altijd spannend hoe de paradoxale gevolgen van tijdreizen aangepakt worden. Bijvoorbeeld zaken als de grootmoederparadox; je gaat terug in de tijd en vermoordt je eigen grootmoeder, je zult dus nooit geboren worden en nooit je grootmoeder vermoorden etc. etc. In Back to the Future lossen ze dit op door meerdere tijdlijnen te maken. In Doctor Who komen er vleermuisachtige wezens die alle betrokkenen proberen te vermoorden wanneer iemand een paradox veroorzaakt. Verder is tijd daar sowieso meer een “big ball of wibbly wobbly timey wimey stuff” in plaats van een rechte lijn van oorzaak naar gevolg. Twee concepten die inderdaad niet meer goed werken als tijdreizen erbij komt kijken. Deze film volgt – volgens mij – ongeveer het welbekende idee dat je zult merken dat de toekomst al is/was zoals hij door het tijdreizen gemaakt is/gemaakt zou zijn geworden. Belangrijk is om er niet te veel over na te denken, want dan mis je de halve film.

Overigens zou tijdreizen wel heel handig zijn om makkelijk controleerbare, maar moeilijk oplosbare problemen op te lossen (voor de nerds: NP problems), zoals het factoriseren van grote getallen en het vinden van gasten voor mijn sponsordiner. Ik zou in de toekomst bij het diner de gasten op kunnen schrijven en mezelf in het verleden de lijst geven, zodat ik precies die mensen uit kan nodigen. Maar helaas, ik heb geen Tardis of Time Turner, noch ben ik bevriend met professor Barabas.